W elektrotechnice oraz innych w dziedzinach wiedzy bardzo często stosuje się uproszczenia w celu ułatwienia wytłumaczenia różnych zjawisk fizycznych. Elementy obwodów elektrycznych traktowane jako elementy idealne, tzn. nie posiadające parametrów pasożytnicznych. Kondensator traktuje się jako idealny w przypadku obwodów dla których jego parametry pasożytnicze są pomijalnie małe lub błąd wynikający z nieuwzględnienia tych parametrów nie wpływa znacząco na wynik końcowy.
W obwodach elektrycznych prądu stałego kondensator traktujemy jako przerwę w obwodzie. Kondensator dla prądu stałego jest przerwą.
Kondensator idealny jest wyimaginowanym modelem elementu, ponieważ nie istnieje taki wśród fizycznych kondensatorów. Chociaż dla pewnych specyficznych warunków kondensatory mogą być traktowane jako elementy idealne. Podstawową cechą kondensatora idealnego jest posiadanie przez niego tylko pojemności C[F], jego rezystancja R[Ω] oraz indukcyjność L[H] są równe zero.
Kondensator rzeczywisty posiada co najmniej jeden parametr pasożytniczy, jest nim rezystancja R. Kondensator rzeczywisty posiada wobec tego pojemność C[F] oraz rezystancję R[Ω]. Najprostszy kondensator jest zbudowany z dwóch oddalonych od siebie okładek, rzeczywisty kondensator po naładowaniu ulega rozładowaniu z upływem czasu, nawet pomimo braku jakiegokolwiek odbiornika podłączonego do niego, oznacza to że musi on posiadać także rezystancję, która powoduje jego rozładowywanie się. Model kondensatora rzeczywistego to kondensator idealny i rezystor połączone równolegle. Model rzeczywistego kondensatora może być bardziej rozbudowany jeżeli rozważy się jego właściwości pod kątem wysokich częstotliwości.
Istnieje wiele odmian i rozwiązań konstrukcyjnych kondensatorów, najbardziej podstawowe to:
• kondensator powietrzny
• kondensator ceramiczny
• kondensator elektrolityczny